กลายเป็นเรื่องราวที่แสนเศร้าอีกเรื่องราวหนึ่งเมื่อ คิว ภูริวัฒน์ สุวรรณมณี นักร้องนำของวง FridayNight to Sunday เจ้าของเพลงห้องนอน เพลงดังที่มียอดวิวในยูทูปกว่า 356 ล้านวิว เสียชีวิตลงแล้ว ทั้งนี้ โพสต์ของ คิว ภูริวัฒน์ เมื่อปี 2561 ได้มีการพูดถึงเรื่องราวที่ต้องการลาโลกแล้วครั้งหนึ่ง แต่ต้องฮึดสู้เพื่อแม่ โดยมีข้อความพร้อมภาพประกอบว่า
30 พ.ย. 62 เมื่อวันที่ 13 ธ.ค. 2561 คิว ภูริวัฒน์ ได้โพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊กส่วนตัวชื่อ Pooriwat Suwanmanee ความว่า คุณเคยฆ่าตัวตายไหม .. ? เป็นเรื่องเกี่ยวกับผมโดยตรงครับ ในค่ำวันที่ 10 ธค. 61 ..ในบางครั้ง ทุกคนเครียดจนไม่สามารถเอ่ยออกมาปรึกษาใครให้ฟังได้แม้แต่ประโยคเดียว
จริง ๆ แล้วถ้าเท้าความไปได้ ผมเองเคยคิดฆ่าตัวตายนี้ครั้งนี้อาจจะรอบที่ 10 แล้วก็ว่าได้ ซึ่งในช่วงปีที่แล้ว ปี 2560 นั้น เป็นความผิดของผมเองครับ ผิดจนไม่มีทางออกและทางเลือก เคยเกือบกระโดดห้างดังลงมาให้ชีวิตนั้นจบสิ้น สุดท้ายแล้วโทรศัพท์ของเราที่ "แม่" โทรมาก็ดังขึ้น ผมรับ "พรุ่งนี้กินอะไรมั้ยลูก แม่ว่าจะทำขนมจีนให้กิน กลับมากินกันนะ " ประโยคเดียวที่จบสายไปนั้น ทำให้ผมหยุดคิดและกลับบ้าน โดยไม่มีความคิดนั้นขึ้นมาใหม่ เช้าวันรุ่งขึ้น ผมบอกเรื่องราวความผิดของผมกับแม่ตามตรง ผมติดอะไรบ้าง แม่ร้องไห้ครับ ผมทำให้แม่ร้องไห้ สุดท้ายจากวันนั้นผมสาบานตัวเองจะไม่ทำให้แม่ร้องไห้อีก ...
เวลาผ่านมานับปีครับ ผมใช้ชีวิตที่ดีขึ้น ปะปนกับผู้คนผู้ใหญ่ที่เข้ามา คนที่ดีเข้ามาหาผมตลอด ใช่ครับผมเคยสารภาพกับแม่ แต่ไม่เคยบอกหมด ว่ามันจำนวนเท่าไหร่ (ก่อนอื่นต้องบอกก่อนนะครับ แม่ผมมีโรคประจำตัวผมเองก็ต้องรักษาแม่) ผมใคร่ครวญตัวเองจนมีผู้ใหญ่หลายท่านยื่นมือเข้าช่วย และเป็นไปตามนั้นครับ เขาช่วยจริง ๆ แต่นะครับแต่ การช่วยเหลือทั้งสิ้นนั้น เราก็ต้องให้กลับเขาไป ทุกสิ่งทุกอย่างที่ยืมเขามา หรือไปขอมา ไม่มีทางที่เราจะไม่มอบคืนครับ สุดท้ายเป็นเรื่องสะสมอีกครั้ง
หลายคนถามผม "มึงทำงานเยอะงี้ เอาไปทำไรหมดวะ" ผมได้แต่หัวเราะ แล้วพูดประสาผม "กินเหล้าพี่" หารู้ไม่แล้ว ผมพยายามอะไรบางอย่างอยู่ สุดท้ายแล้ว ผมขอถามทุกคนตรงนี้ว่า "คุณมีหนี้สินหรือไม่" คนที่อ่านข้อความผมตอนนี้ร้อย 60 ผมว่ามีครับ มันอยู่ที่ประมานหรือจำนวนไหน แต่จะบอกอย่างงี้ครับ หนี้สิ้นไม่ไช่ปัจจัยหลักซะส่วนใหญ่ สภาพแวดล้อม งานที่เคยมีมหาศาล มันเริ่มหมดไป ทำไห้การงานการเงินผมนั้นหมุนไม่ทัน ส่งที่บ้านด้วยตัวคนเดียว สุดท้ายแล้วการหยิบยืมเป็นเรื่องธรรมดาครับ ไหนจะค่าเบ็ดเตล็ดในบ้าน ค่าน้ำค่าไฟ ค่าอาหารหมา ค่ากินของแม่และผม ผมคนเดียวครับรับผิดชอบทั้งสิ้น แต่ไม่เคยน้อยใจครับ หรืออาจจะมีบ้าง จนมีครั้งล่าสุดครับ ที่ผมจำเป็นต้องคืนเขาไปบ้าง แต่ผมไม่มีจริง ๆ ด้วยวัตถุติดตัวของผมมีขิ้นเดียว คือรถยนต์นั้น ก็ต้องมีการทำขายฝากเกิดขึ้น เพื่อคืนเขาไป
สุดท้ายวันที่จะไปนำรถออก "มันพังพินาศครับ" ผมไม่ได้ทำตามที่ทุกคนหวังไว้ครับ ผมเครียดมาก กลัวแม่จะเสียใจ กลัวคนรอบข้างจะตลก กลัวแม่ด่า กลัวทุกอย่าง จนร้องไห้ตั้งแต่ไปส่งแฟนทำงาน 19.00 รวม ๆ 6 ชม. ผมคิดที่จะกินยานอนหลับจำนวน 40 เม็ดที่ผมกำอยู่ในมือ คิดอยู่แบบนั้น จนคิดแล้วว่า ไม่ดีกว่า ชีวิตต้องมีการแก้ไขต้องรักแม่ไห้มาก ๆ แฟนผมเลิกงาน แฟนผมพาไปกินข้าว ในใจเขารู้ว่าผมเครียด รอยยิ้มเขาจะยิ้มให้ผมตลอดเวลา มันให้ผมหยุดเครียดช่วงเวลานึง สุดท้ายกลับไปห้อง ผมกอดเขาแน่น ๆ แล้วร้องออกมา คือมันไม่มีใครไหวหรอกครับ ชีวิตที่แบกปูนหนัก ๆ ไว้บนหลัง อยากหนีไปไกล ๆ ที่ที่ไม่มีคนรู้จักเรา ผมนอนซมต่อเนื่องไปจนเขาหลับไปเป็นชั่วโมง ผมยังนั่งมองยานอนหลับ 40 เม็ดนั้นไว้ไม่ขาด ....
"ได้เวลากลับบ้านแล้วนะคิว" .... คำถามนี้รู้ไหม นี่คือคำถามที่จะบอกว่า มึงจะกินไม่กิน ผมนอนคิดเป็นหลายนาทีมองแต่ยาเม็ดพวกนั้น จนแฟนตื่นอีกรอบ เขาก็ยิ้มให้ทุกครั้ง แต่รอบนี้ ผมยิ้มไม่ออกจริง ๆ ครับ เพราะผมจะทำแล้ว สุดท้าย .. ผมก็ทำ ปล. ผมไม่ได้เล่นการพนันใด ๆ นะครับ เรื่องที่กล่าวนั้นเฉพาะอดีตปี 60 เท่านั้นครับ แค่ปัจจุบันอยากแก้ไขให้หมดสิ้น
40 เม็ดที่กรอกเข้าไปในปากตั้งแต่ 5.45 ในตอนเช้า คิดในใจไว้ ถ้ามันจะหลับ ก็ขอให้หลับไปเลยละกันนะ ไม่ต้องฟื้นขึ้นมาอีกแล้ว เหนื่อยเหลือเกิน ผมกำมือแฟนผมไว้แน่ แล้วบอกว่า "ถ้าไม่ตื่นไม่ต้องปลุกนะ เดี๋ยวตื่นเอง" แน่นอนครับแฟนผมไม่รู้ว่าผมกิน ยานี้ออกฤทธิ์ไม่ถึงชั่วโมงโดยชัดเจน ไม่ทรมานครับ แต่มันไม่ได้ทำให้คุณตายครับ มันให้คนรอบข้างคุณทุรนทุรายแทน ผมทำอะไรและจำอะไรไม่ได้เลย แฟนผมเองและรุ่นพี่บางคนเรียกรถพยาบาลให้ ไปถึงโรงพยาบาได้ทัน สรุป ผมไม่ได้ตายครับ ...
แค่สมองการทำงานมันหยุดชงักทำอะไรเองไม่ได้ทุกคนช่วยผมหมด ผมหมดสติไปร่วม ๆ 12 ชม. ภาพแรกที่เงยหน้าขึ้นมาคือ "แม่ครับ" แม่เดินตรงไปหาหมอ แล้วกลับมาหาผม คำพูดแรกของแม่ "ถ้าคิวไปแล้วแม่ละลูกแม่จะอยู่กับไคร" ทุกคนครับ ผมไม่เคยกอดแม่เลย เมื่อวานคือครั้งแรกที่ผมโผกางแขนกว้าง ๆ แล้วกอดแม่แน่น ๆ แล้วร้องไห้ออกมา แม่ไม่ถามอะไรผมซักนิด แม่แต่มีว่า "อายุเท่าคิวแม่ยังสู้เลย ทำไมคิวไม่สู้ล่ะลูก แม่ยอมไปนอนข้างถนนก็ได้ แต่แม่ไปไม่ได้ถ้าไม่มีคิวนะลูก" ผมสลึมสลือพูดเป็นประโยคไม่ได้ซักคำ แค่จะพูดว่า "ขอโทษนะแม่" และเล่าเรื่องราวทั้งหมด
สุดท้ายนี้ผมรู้แล้วสิ่งที่จะทำให้ผมมีชีวิตต่อ คือสู้ชีวิตครับ สู้แล้วไม่ใช่ฆ่าตัวตาย สิ่งที่สู้คือสู้เพื่อเอาชีวิตรอด ชีวิตมีเริ่มใหม่ได้ทั้งหมดครับ คนเราขึ้นสูงลงสูงได้เสมอ ทุกอย่างมีทางออกและทางแก้ วันนี้ผมยังไม่ตายครับ แค่ดูแลตัวเองไม่ได้ 100% แต่ผมจะเริ่มใหม่ให้กลับมา 100% จะเป็นคิวคนเดิมที่เป็นคนใหม่ ชะตากรรมอยู่ข้างหน้า ขอให้มันเป็นไปตามนั้นครับ หน้าที่เราคือแก้ไข
สุดท้ายนี้ใครที่คิดฆ่าตัวตาย โปรดเถอะครับ อย่าทำมัน มันไม่ได้ทำให้คุณตายแล้วจบลง ยังมีคนรอบข้างที่รักคุณอีกมากมาย ที่สำคัญคือครอบครัว แม่ พ่อ ที่เสียใจกับการกระทำของเราครั้งนี้แน่นอน ใช้ชีวิตที่เหลือให้มีค่า เริ่มต้นใหม่ในทุกวัน ชีวิตพวกคุณก็พัฒนาและมีค่าอย่างใหญ่ครับ
"คุณเห็นรูปโปรไฟล์ผมมั้ย นั่นแหละนักสู้ แม่ผมเอง"
"มาครับ มาสู้ด้วยกัน"
"สบายใจที่สุดครับ ตอนนี้ผมกอดแม่ตลอดเลยครับ"
"ขอบคุณที่อ่านจบ สู้ชีวิตกันนะครับ"
"ใช้ชีวิตให้สนุกครับ"
"ผมยังเป็นผู้ชิตรอยยิ้มให้ทุกคนเสมอ"
