เรียกว่าเป็นอีกหนึ่งศิลปินที่ เก่งรอบด้าน สำหรับแร็ปเปอร์ชื่อดัง "URBOY TJ หรือ เต๋า-จิรายุทธ ผโลประการ" ล่าสุดมาเปิดใจเล่าเรื่องราวชี วิตวัยเด็ก เผยปมในใจที่เป็นคนเก็บตัวและมี กำแพง เพราะอดีตเคยเจอเหตุการณ์โดนกลั่ นแกล้งและบูลลี่หนัก ตอนนี้ในวัย 31 ปี ยังไม่โหยหาความรัก ขอใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไม่ แคร์ใคร ใส่กระโปรงผ้าเช็ดตัวขึ้นเวที เพราะมีความสุข ฝันอยากมีคอนเสิร์ตเดี่ยวครั้ งแรกในชีวิตในรายการ WOODY FM
มาถึงจุดๆ นี้วัย 31 ปี คุณเกิดมาเพื่ออะไร ในวันนี้คุณมีคำตอบไหม ?
URBOYTJ : ผมเกิดมาเพื่อทำสนุกสนานวสำหรั บตอนนี้นะครับ รู้สึกว่าตอนนี้อยากที่จะมี ความสุข ใช้ชีวิตแล้วแบบไม่เครียดครับ ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบอยากทำ อะไรก็ได้ที่ตั้งแต่เด็กเคยใฝ่ ฝันมาว่าอยากทำ แล้วพอ 30 มีโอกาสได้ทำ แฮปปี้
เป็นอย่างที่คิดไว้ไหมทั้งหมดนี้ ?
URBOYTJ : ก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเสมอไป แต่ก็ใกล้เคียงในสิ่งที่อยากเป็ น ได้แต่งเพลง ร้องเพลง ใช้ชีวิต
อะไรที่คุณมีความสุขมากที่สุ ดในตอนนี้ ?
URBOYTJ : ถ้าไม่นับดนตรีนะครับ ก็คงเป็นเพื่อนๆ มั้งครับ เพราะว่าตอนเด็กผมไม่มีเพื่อน คือคนอื่นอาจจะบอกว่าพอยิ่งแก่ ขึ้นเพื่อนก็จะน้อยลง สังคมแคบลง แต่ว่าของผมกลายเป็นว่ายิ่งอายุ เยอะขึ้น ยิ่งรู้สึกว่าเราอยากที่จะเปิ ดมากขึ้น อยากจะไปเจอผู้คนใหม่ๆ อยากจะไปเรียนรู้วัฒนธรรมใหม่ๆ ก็เลยกลายเป็นว่าเปิดโลกของตั วเองมากขึ้น
ตอนนี้เราเชื่อมความสัมพันธ์กั บคนได้ง่ายขึ้นไหม ?
URBOYTJ : ใช่ครับ ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมจะไม่คุยกั บใครเลย ถามคำตอบคำ แต่ว่าตอนนี้มันเริ่มมีการติดต่ อ เริ่มมีการถามกลับ
เหตุการณ์อะไรที่ทำให้คุณเริ่ มมีกำแพง ?
URBOYTJ : จริงๆ แล้วตอนที่ผมเรียนมัธยม ผมเป็นคนที่ถูกบูลลี่ ตลอดในโรงเรียน เพราะว่าผมเป็นคนที่แปลกจากคนอื่ น ผมเรียนต่างจังหวัดพูดตรงๆ ก็คือเป็นจังหวัดที่ค่อนข้างกั นดาลอยู่ห่างไกลจากสิ่งต่างๆ แม้กระทั่งผมรีดเสื้อนักเรี ยนไปโรงเรียนเขายังบูลลี่เลยว่ ามึงรีดเสื้อนักเรียนทำไม เขาไม่เห็นรีดกันเลย ตอนนั้นก็รู้สึกว่าทำไม แล้วก็มีหลายเหตุการณ์เกิดขึ้ นมากมาย ผู้คนรอบข้างเหมือนคนบ้า เอามีดมาจ่อที่คอในโรงเรียน แบบกูไม่ชอบมึง มึงไม่ควรอยู่ที่นี่ ในตอนที่อยู่มัธยม 1-2 เรื่องนี้ไม่เคยพูดกับใคร ไม่เคยบอกใครเลย
แล้วอะไรที่ทำให้คุณเริ่มเก็บตั ว ?
URBOYTJ : หลังจากนั้น ผมก็เริ่มหันไปทางสิ่งที่ทำได้ ด้วยตัวเอง คือไม่ต้องพึ่งคนอื่นก็คื อทำเพลง ระบายออกมาในเพลง ซึ่งในตอนนั้นช่วง ม.2-3 ก็จะเป็นเพลงใต้ดินมากๆ ที่ค่อนข้างหยาบคาย อะไรที่แสดงความรู้สึก สิ่งต่างๆ ที่เรารู้สึก
จำได้ไหมเหตุการณ์ไหนที่ทำให้ จำฝังใจเลยในตอนเด็ก ?
URBOYTJ : เหตุการณ์นั้นเลยครับ คืออยู่ในห้องเรียน นั่งเรียนด้วยกันหลายคนมาก หลังจากนั้นก็มีเด็กที่โตกว่ าเดินเข้ามาห้องเหมือนในหนั งเลยครับ แล้วก็เข้ามากอดคอถือมีดคั ตเตอร์ แล้วก็มาพยายามจะเล่นอะไรอย่ างนี้ แล้วทุกคนก็ไม่สนใจ ทุกคนก็หันหนี แกล้งทำเป็นไม่เห็น แต่ตอนนี้ก็โอเคแล้ว มันก็ผ่านไปอะไรอย่างนี้ครับ
ได้เล่าให้พ่อแม่ฟังไหม ?
URBOYTJ : ไม่ได้เล่า เพราะว่าไม่อยากให้เขารู้สึกว่ าผมใช้ชีวิตที่นี่ไม่ได้ครับ เขาก็จะย้ายผมไปที่อื่น ผมก็ไม่อยากมีปัญหา ผมคิดว่ามันน่าจะอยู่ได้แหล่ะ มันน่าจะมีสิ่งที่เราพอจะทำได้ มันน่าจะโอเค
อยากถามว่าทำไมพ่อแม่ต้องย้าย ?
URBOYTJ : เพราะว่าพ่อแม่ผมแยกทางกัน หย่ากัน แล้วก็พ่อแม่เป็นคนที่ย้ายที่ ในการใช้ชีวิตบ่อยมาก แม่จะไปทำงานต่างประเทศบ่อย แล้วก็จะย้ายผมไปอยู่กับญาติบ่ อย ผมก็จะเปลี่ยนที่เรียนบ่อยๆ เลยทำให้ผมเข้าสังคมไม่ค่อยได้
พี่ไม่เคยเห็นเต๋าพูดในเรื่ องของความรักเลย รักแรกของคุณเป็นยังไง ?
URBOYTJ : ตอนประถมผมเคยชอบเพื่อนคนหนึ่ง แบบว่าเป็นปั๊บปี้เลิฟแบบน่ารั กๆ ประมาณ ป.3-4 ไปชอบคนหนึ่งถ้าผมจำชื่อได้ อยากบอกมากเลย แต่ผมจำไม่ได้ เขาเป็นเหมือนนักเรียนที่เรี ยนดี แล้วก็เป็นคนที่เรียนเก่งในห้อง เป็นคนที่มีเสน่ห์ทุกคนชอบ ผมก็ชอบเขา เป็นรักครั้งแรกในชีวิต
แล้วแฟนจริงๆ เริ่มมีตอนอายุเท่าไหร่ ?
URBOYTJ : น่าจะอายุประมาณจบมหาวิทยาลั ยครับ ในตอนนั้นแค่ลองค้นหาสิ่งต่างๆ ผมไม่เคยมีความรักมาก่อน ไม่เคยมีแฟน บางคนอาจจะมีแฟนตั้งแต่มัธยมหรื อว่าอะไรแบบนี้ แต่ความรักจริงๆ ของผมที่เรียกว่าแฟนมันเกิดขึ้ นแบบช้ามากๆ แล้ว ในชีวิตสำหรับผมนะครับ ผมรู้สึกว่ามันช้า ผมก็เลยรู้สึกว่าอยากค้นหาว่ามั นคืออะไร ความรักคืออะไร ก็พยายามใช้ชีวิต ทำในสิ่งที่คนทั่วไปเขาทำกัน ไปเที่ยวหรือว่าทำสิ่งต่างๆ แต่สุดท้ายมันก็ทำได้ออกมาไม่ดี นัก ก็แยกทางกันไป
ตัดภาพมาที่วัยนี้กับความสัมพั นธ์แน่นอนว่ามันต้องไม่เหมื อนสมัยก่อน แต่ก่อนหน้านี้คุณให้ความสำคั ญขนาดไหน มันเติมเต็มอะไรให้กับชีวิตคุณ ?
URBOYTJ : ผมรู้สึกว่ามันไม่ค่อยสำคัญกั บชีวิตผมเท่าไหร่ เพราะว่าผมไม่ได้โหยหามัน ไม่ได้โหยหามาก เพราะชีวิตที่มีอยู่ในปัจจุบั นก็ยุ่งเหยิงอยู่แล้ว มีสิ่งที่เกิดในหั วเยอะแยะมากมาย ผมก็เลยไม่อยากที่จะหาอะไรมาเพื่ อให้มันยุ่งยากไปกว่าเดิม ผมก็เลยไม่ค่อยพูดถึงความรักหรื อว่ามีความรัก บางคนอาจจะคิดว่ามีสักคนเข้ ามาในชีวิตอาจจะเติมเต็ม ช่วยพากันไปในที่ๆดีขึ้น แต่สำหรับผมคิดว่าผมอยากให้ตั วเองมีความมั่นคงก่อน ที่จะพาใครสักคนมาอยู่ด้วย
ทุกคนคงคาดหวังว่าเรามานั่งคุ ยกันน่าจะได้ประโยชน์อะไรเกี่ ยวกับเรื่องของสุขภาพจิต อยากจะบอกว่ามันเป็นนิสัยก็ได้ ที่เราสะสมมานาน ดังนั้นลองหาหนทาง หาความสุขเล็กๆ ของชีวิต และจงมีความหวังเลยว่าคุ ณสามารถเปลี่ยนแปลงได้ ?
URBOYTJ : ตอนนี้ผมรู้สึกว่าทั้งหมดขึ้ นอยู่กับผม แค่ความคิดของเรา พออายุ 30 เหมือนผมปล่อยวางกับเรื่องต่างๆ ได้ ผมเข้าใจว่าคนๆ หนึ่งเกิดมามีคนรักเขา ก็ต้องมีคนเกลียดเขาเป็นธรรมดา เราไม่สามารถทำให้คนทั้งโลกมารั กเราได้ ดังนั้นเวลาเราทำเพลงหรื อทำอะไรก็ตาม มันก็จะต้องมีคอมเมนต์ที่แบบว่า ฉันไม่ชอบสิ่งนี้ ฉันไม่ชอบคุณ ฉันเกลียดคุณ อะไรประมาณนั้น ผมค่อนข้างที่จะสนใจผู้คนที่ เขาสนใจผม เขารักเราเท่านั้น แล้วมันก็ทำให้มีชีวิตสนุกขึ้น แล้วก็รู้สึกว่าอยากใช้ชีวิ ตมากขึ้น
การที่เราแคร์ว่าคนอื่นจะคิดยั งไง เป็นสิ่งที่ทุกคนเป็นไปโดยอั ตโนมัติโดยไม่รู้ตัว แล้วมันก็มาครอบคลุมชีวิต โดยเฉพาะพอมีโซเชียลมีเดียแค่อ่ านคอมเมนต์แล้วเราก็จะเก็บมั นไว้ ?
URBOYTJ : ใช่ มันจำนานมาก ตอนแรกที่ผมดีลกับมันไม่ได้ เหมือนมี 100 คอมเมนต์ 99 อันบอกว่าดีหมดเลย แต่ว่ามี 1 อันบอกว่าฉันไม่ชอบมัน เราก็จะโฟกัสแต่อันนั้นว่ าแบบทำไม แล้วก็พยายามหาคำตอบ แล้วก็อยู่กับมันเป็นอาทิตย์ เป็นเดือน จนตอนนี้รู้สึกว่า โอเค ฉันไม่แคร์ ไม่สนใจเรื่องนี้อีกต่อไปแล้ว เราสนใจที่ 99 อันที่เขาอยู่กับเราดีกว่า ล่าสุดผมเล่าเหตุการณ์หนึ่งให้ ฟังก็คือ ผมใส่ Balenciaga ที่เป็นผ้าเช็ดตัวเล่นคอนเสิร์ต และแน่นอนว่ามันต้องมี คนมาคอมเมนต์ว่า มึงเป็นบ้าอะไร ซื้อผ้าเช็ดตัวราคา 30,000 มาใส่แบบมันดูเป็นการแต่งตัวที่ โง่ แล้วผมก็เรียนรู้จากอันนี้ว่า โอเค ทุกอย่างเกิดขึ้น และผมไม่สนใจว่าคนจะมองยังไง แล้วเราก็มีความสุขที่เราได้ ทำแค่นั้นแหล่ะ ผมก็แค่ทำเพราะว่าผมต้องการที่ จะทำ มันดีมากจริงๆนะ เมื่อก่อนเราอาจจะรู้สึกว่ าการที่ไม่แคร์เป็นสิ่งที่ไม่ดี มันอาจจะเป็นความคิดที่บางคนใส่ เข้ามาให้เรา แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า มันดี มันดีจริงๆ
หลังจากนี้ไปอยากรู้ว่าความฝั นของคุณคืออะไร ?
URBOYTJ : ผมอยากที่จะมีคอนเสิร์ตเดี่ยว คอนเสิร์ตที่แบบว่าเป็นของตั วเองแล้วก็คนซื้อตั๋วเพื่อที่ จะมาดูเรา เมื่อก่อนผมไม่กล้า เพราะผมรู้สึกว่าไม่มีใครอยากมา ต้องไม่มีคนดูแน่เลย แต่สักครั้งหนึ่งในชีวิต เป็นเป้าหมายของชีวิต ภายในอายุ 30 ปี ผมต้องทำมัน
